Hartat e reja kanë zbuluar mundësitë më të mira “fitore për të dyja palët” në të gjithë botën për të rigjallëruar pyjet dhe për të trajtuar krizën klimatike, pa dëmtuar njerëzit ose jetën e egër.

Vendet variojnë nga SHBA-ja lindore dhe Kanadaja perëndimore , në Brazil dhe Kolumbi, dhe në të gjithë Evropën, duke arritur në 195 milionë hektarë (482 milionë akra). Nëse pyllëzohet, kjo do të largonte 2.2 miliardë ton dioksid karboni në vit, pothuajse e njëjtë me të gjitha vendet në Bashkimin Evropian.

Hartat e mëparshme kanë sugjeruar se zona shumë më të mëdha kanë potencial për rirritje të pemëve, por janë kritikuar për përfshirjen e ekosistemeve të rëndësishme si savanat dhe për mosmarrjen në konsideratë të ndikimit tek miliona njerëz që jetojnë në pyje ose varen nga to.

Studiuesit që fshihen pas hartave të reja u mbështetën në punën e mëparshme, por përdorën një qasje qëllimisht konservatore për të hedhur dritë mbi ato vende me potencialin më të lartë dhe problemet më të pakta.

Ata u përqendruan vetëm në pyjet e dendura me kurorë të mbyllur dhe përjashtuan zonat që kishin vuajtur nga zjarret e fundit. Rezultati ishte një hartë që tregonte 195 milionë hektarë mundësi për ripyllëzim, një zonë ekuivalente me madhësinë e Meksikës , por deri në 90% më e vogël se hartat e mëparshme. Ata ofruan mundësi të mëtejshme që, për shembull, shmangin rrezikun e konfliktit social me njerëzit e pyllit, gjë që e zvogëloi largimin e mundshëm të CO2 në 1.5 miliardë ton në vit.

Hartat e mundësive të ripyllëzimit janë thelbësore sepse rirritja e pemëve është opsioni më i madh dhe më i lirë për largimin e CO2 nga atmosfera, por iniciativat për pemët duhet të përqendrohen në zonat më të përshtatshme për të maksimizuar ndikimin e tyre.

“Ripyllëzimi nuk është një zëvendësim për uljen e emetimeve të lëndëve djegëse fosile, por edhe nëse do të ulnim emetimet nesër, ne prapë duhet të largojmë CO2 të tepërt nga atmosfera”, tha Dr. Susan Cook-Patton, në The Nature Conservancy (TNC) dhe një autore kryesore e studimit të ri, të botuar në revistën Nature Communications . “Shumë, shumë vite evolucioni kanë kaluar në pemë që të kuptojnë se si ta thithin CO2 nga atmosfera dhe ta mbyllin atë në rezerva karboni, kështu që është gati për t’u përdorur tani.”

“Ndërsa numri i fatkeqësive të shkaktuara nga klima rritet në mbarë botën, po bëhet gjithnjë e më e qartë se nuk mund të humbasim kohë me ndërhyrje me qëllime të mira, por të kuptuara dobët”, tha ajo. “Ne duhet ta përshpejtojmë fokusin tonë drejt vendeve me përfitimet më të mëdha për njerëzit dhe natyrën dhe me më pak disavantazhe, vendeve që ka më shumë gjasa të jenë fitimprurëse për të dyja palët. Ky studim do t’i ndihmojë udhëheqësit dhe investitorët ta bëjnë pikërisht këtë.”

Prof Simon Lewis, në University College London dhe pjesë e ekipit të studimit, tha për The Guardian: “Ka pasur një sërë studimesh të njohura mbi potencialin global të ripyllëzimit që kanë dalë në shifra jashtëzakonisht të larta. Ky studim i ri është antidoti ndaj një hiperbole të tillë. Pyjet e reja në zonat me rrezikun më të ulët globalisht do të largonin rreth 5% të emetimeve të CO2 të njerëzve çdo vit – e rëndësishme, por jo një zgjidhje e shkëlqyer.”

Opsionet që shkencëtarët krijuan përtej hartës së tyre bazë prej 195mHa i dhanë përparësi tre kritereve të gjera: shmangien e konflikteve sociale, përmirësimin e biodiversitetit dhe cilësisë së ujit, dhe nxjerrjen në pah të vendeve ku qeveritë kishin tashmë objektiva të ripyllëzimit, duke e bërë veprimin më të mundshëm politikisht.

“Gjithmonë ekziston një sërë vlerash ose motivimesh që ndikojnë në mënyrën se si e krijoni hartën dhe përgjigjen që merrni”, tha Kurt Fesenmyer, gjithashtu në TNC dhe autor kryesor i analizës së re. Sipërfaqja e tokës që përmbushi të gjitha kriteret ishte e vogël – 15mHa – kështu që studiuesit shpresojnë që qeveritë dhe OJQ-të do të përdorin hartat e tyre interaktive për të nxjerrë në pah zgjidhjet më të përshtatshme në vendet e tyre.

Fokusi në konfliktet sociale ishte thelbësor, pasi pothuajse 100 milionë njerëz jetojnë në zonën prej 195mHa. “Studimet e mëparshme shpesh dështuan të trajtonin se si ripyllëzimi mund të ketë efekte negative në mirëqenien e njeriut, veçanërisht për njerëzit e varfër që jetojnë në zonat e largëta rurale që shpesh synohen për ripyllëzim”, thotë Dr. Forrest Fleischman, në Universitetin e Minesotës dhe bashkautor i studimit.

“Këto efekte negative janë më të mundshme kur njerëzit nuk kanë të drejta të sigurta mbi tokën, janë shumë të varur nga burimet natyrore për ushqim dhe karburant dhe jetojnë në vende ku të drejtat politike nuk respektohen”, tha ai.

Heqja e vendeve të tilla nga harta e zvogëlon zonën e mundësisë për ripyllëzim me rreth një të tretën, por toka e mbetur do të largonte ende rreth 1.5 miliardë ton CO2 në vit. Këto rajone ishin veçanërisht të përqendruara në SHBA, Kanada, Evropë dhe Australi, si dhe në Brazil , i cili po pret samitin e klimës Cop30 të OKB-së në nëntor.

Lewis tha se qasja e ndërmarrë në studimin e ri kishte kuptim: “Kush dëshiron të shohë kullotat natyrore si Serengeti të mbuluara me pemë dhe jo luanë, elefantë dhe kafshë të tjera të egra? Dhe mbjellja e pemëve në vende që digjen nuk do të ruajë karbonin afatgjatë, dhe sigurisht që këto zona duhet të përjashtohen.”

Megjithatë, ai shtoi: “Harta më konservatore eliminon mundësinë e restaurimit të pyjeve në pothuajse të gjithë Afrikën dhe Azinë Juglindore, për shkak të frikës nga konflikti [i të drejtave të tokës]. Kjo rrezikon të përjetësojë varfërinë, nëse investimet në natyrë shmangin vendet e varfra me qeverisje të kufizuar. Planet për të investuar në natyrë për të përmirësuar jetesën lokale dhe gjithashtu për të përfituar klimën dhe biodiversitetin duhet të shfrytëzohen, pasi këto shpesh shkojnë dorë për dore.”. /AutoPortali